Διακρίσεις μετα.. μουσικής!

Ποιοτικοί και σκυλάδες...  Ροκάδες και Έντεχνοι... Κουλτουριάρηδες κι εμπορικοί...
Θα μπορούσα μέχρι το πρωί (κι ενώ η ώρα είναι 1:57πμ) να κάθομαι να απαριθμώ "ταμπελίτσες" που έχουν με τον καιρό κρεμαστεί σε ανθρώπους ανάλογα με τις μουσικές τους προτιμήσεις...
Άνθρωποι που καθορίζουν τον τρόπο ζωής τους ανάλογα με την μουσική που διαλέγουν να την συνοδεύει. Και πίσω απ'όλα κρυμμένη και λίγο φοβισμένη η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να παράγει ήχο και να ντύσει με αυτόν τα λόγια και τις σκέψεις του...
Έχω βρεθεί πολλές φορές ανάμεσα σε συζητήσεις φίλων στις οποίες ο καθένας επιδιώκει να πείσει τον άλλον για την ορθότητα του είδους μουσικής που επιλέγει να τον συντροφεύει σε προσωπικές ή μη, στιγμές.
Τα επιχειρήματα πολλά και ποικίλα. Άλλα αναφέρονται στην εμπορικότητα του καλλιτέχνη και άλλα επικεντρώνονται στο πόσο ιδιαίτερη είναι η προσπάθεια το αποτέλεσμα της οποίας φτάνει στα αυτιά μας.
Κάποιες φορές το συμπέρασμα κοινό! "Με καναδυό ποτηράκια ουίσκι, όλα ακούγονται..." Κι όμως η χαλαρότητα της μέθης, ίσως να κρύβει και μια μεγάλη αλήθεια για την γενικότερη αίσθηση της μουσικής στα αυτιά μας.
Για ορισμένους ανθρώπους η μουσική αποτελεί κάτι περισσότερο από μέσο ψυχαγωγίας. Αποτελεί ανάγκη όχι μικρότερης σημασίας από την διατροφή και τον ύπνο. Έχω γνωρίσει ανθρώπους τους οποίους αν τους στερήσεις το μουσικό τους όργανο ή το στερεοφωνικό, είναι ικανοί να πέσουν σε βαθειά κατάθλιψη...

Από την αρχαιότητα ακόμη ήταν έντονη η παρουσία της μουσικής στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Όλοι γνωρίζουμε για τον Ορφέα και την Ευρυδίκη. Οι Αρχαίοι Έλληνες κόσμησαν τις παραστάσεις του θεού Απόλλωνα με μία άρπα θεοποιώντας εμμέσως την μουσική και κατατάσσοντας την στα απαραίτητα στοιχεία του πολιτισμού. Και με την πάροδο των ετών η μουσική κοσμούσε λατρευτικές δοξασίες, επιθανάτιες ακολουθίες και φυσικά συναρθρίσεις, γιορτές κτλ. Λες και οι άνθρωποι όταν συγκεντρώνονται, μία εσωτερική ανάγκη του ωθεί να διακοσμήσουν την "παρέα" με τραγούδια και νότες...
Φτάνοντας στις μέρες μας. βλέπουμε μία τεράστια βιομηχανία να έχει αναπτυχθεί γύρω από την μουσική, με τζίρους πολλών δισεκατομμυρίων κάθε χρόνο, συνοδευόμενη από μια ατελείωτη πηγή ανάδειξης ειδώλων. Λίγοι άνθρωποι έχουν λατρευτεί περισσότερο από τους τραγουδιστές στις μέρες μας. Έχουμε ανάγει το τραγούδι και την μουσική σε ένα από τα σημαντικότερα κριτήρια σύμφωνα με το οποία θαυμάζουμε έναν άνθρωπο. Και το αποτέλεσμα;;; Ζάπλουτοι καλλιτέχνες, και καλοπληρωμένοι μεσάζοντες, απασχολούν μέρα και νύχτα τα παγκόσμια ΜΜΕ. Πίσω απ'όλα αυτά εξακολουθεί, να αχνοφαίνεται η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να ντύσει με νότες τις εκφράσεις και τα συναισθήματα του ή μήπως εν τέλει κάποιοι άλλοι αποφασίζουν για αυτόν τον τρόπο με τον οποίο θα εκφραστεί;;; Αυτό είναι ένα ερώτημα με το οποίο δεν θα ασχοληθώ την δεδομένη στιγμή, αλλά επιφυλάσσομαι.....
Η αιτία ου με οδήγησε να γράψω αυτό το άρθρο είναι οι διακρίσεις που γίνονται με βάση τις μουσικές προτιμήσεις και εν τέλει οι κοινωνικές προεκτάσεις που αυτές μπορεί να έχουν.

Θυμάμαι όταν πήγαινα στο λύκειο οι μεταλάδες κάνανε παρέα με τους μεταλάδες, οι ραπάδες με τους ομοίους τους και ούτω καθ'εξής. Οι μουσικές προτιμήσεις λειτουργούσαν σαν κοινωνικό κριτήριο και πολλές φορές οι διαφωνίες στην μουσική δημιουργόυσαν κοινωνικά τείχη τα οποία δεν μπορούσε φυσικά να υπερβεί ο πραγματικός χαρακτήρας των ανθρώπων.
Λίγο καιρό πριν ο δημοφιλής λαϊκός τραγουδιστής Β. Καρράς, απόφάσισε να διασκευάσει ορισμένα τραγούδια κατ'εξοχήν "έντεχνων" καλλιτεχνών, όπως του Σωκράτη Μάλαμα, του Ορφέα Περίδη και του Παντελή Θαλασσινού. Έξαφνα δημιουργήθηκαν δύο στρατόπεδα. Αυτών που πίστευαν ότι επιτέλους τα τραγούδια αυτά έγιναν προσιτά στο ευρύ κοινό και αυτών που θεώρησαν ιεροσυλία το εγχείρημα του Καρρά να "τολμήσει" να πιάσει στο στόμα του "ιερά" τραγούδια του "έντεχνου".Στην ιδέα και μόνο ότι τραγούδια όπως η "Πριγκηπέσσα" και η "Φωτοβολίδα" μπορεί να ακουγόταν σε χώρους πιο... λαϊκής διασκέδασης, ορισμένοι έβγαζαν αφρούς... Από την άλλη επιχειρήματα και δηλώσεις του τύπου: "Μπράβο ρε Βασιλάρα, τον έσβησες τον ψευτοκουλτουριάρη τον Μάλαμα", έδιναν και έπαιρναν στο youtube. Το αποτέλεσμα;;; Ακόμη μεγαλύτερο το χάσμα ανάμεσα σε "ποιοτικη" και "μη ποιοτική" μουσική, και η γεφύρωση του από δύσκολη έως ανυπέρβλητη.
Θα μπορούσε να αναρρωτηθεί κανείς, πως γίνεται να μπορέσεις να διασταυρώσεις τις προτιμήσεις των ανθρώπων, δεδομένης της διαφορετικότητας του καθενός αλλά και της μοναδικότητας του καθενός μας ξεχωριστα; Η απάντηση είναι πολύ απλή! ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ!!!

Ο καθένας μας είναι διαφορετικός, και είναι πολύ λογικό να επιλέγουμε διαφορετικά είδη μουσικής για να διασκεδάσουμε. Οτιδήποτε διαφορετικό θα ήταν πραγματικά ανησυχητικό! Με το ίδιο σκεπτικό που ορισμένοι βρίσκουν την τέρψη στην εκσφενδόνιση λουλουδιών σε ημίγυμνες και καλίγραμμες καλλιτέχνιδες, με την ίδια ακριβώς λογική κάποιοι άλλοι ξημεροβραδιάζονται σε μουσικές σκηνές απολαμβάνοντας τον σκεπτικισμό και την εσωτερικότητα του αοιδού, πληρώνοντας φυσικά τις υπηρεσίες σε ανάλογες τιμές!
Δεν υπάρχει ποιοτική και μη ποιοτική μουσική. Δεν υπάρχει έντεχνη και άτεχνη μουσική. Υπάρχει η μουσική που γίνεται με αγάπη και μεράκι και η μουσική που γίνεται με μοναδικό σκοπό το γρήγορο και έυκολο κέρδος. Υπάρχουν οι πραγματικά καλλίφωνοι τραγουδιστές, οι οποίοι ότι είδος μουσικής και να καταπιαστούν, το απογειώνουν και οι "μέτριοι" οι οποίοι, ότι και να πιάσουν δεν μπορούν να αποφύγουν την μετριότητα. Σε όλα τα είδη μουσικής υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί. Αυτοί που εκπροσωπούν επάξια το είδος και αυτόι που δίνουν πατήματα στους πολέμιους του για "κράξιμο".
Συμπέρασμα: όταν ένας άνθρωπος αγαπάει πραγματικά αυτό που κάνει, το κάνει καλά σε κάθε τομέα συνεπώς και στην μουσική. Όταν το τραγούδι γίνεται με πάθος και μεράκι, τότε όποιο είδος και να πρεσβεύει ο καλλιτέχνης, αυτόματα το κάνει "ποιοτικό". Τα λεφτά συνοδεύουν και θα συνεχίσουν να συνοδεύουν την μουσική. Είτε λιγότερα είτε περισσότερα, αποτελούν τον κυριότερο λόγο για τον οποίο θα ασχοληθεί κάποιος επαγγελματικά με την μουσική.
Μάλλον τώρα πρέπει να πω και την άποψη μου... Εγώ που λέτε, με την ίδια ευκολία που μπορώ να ακούσω Σωκράτη Μάλαμα και Pink Floyd, με την ίδια ευκολία θα ακούσω Μητροπάνο και Active Member. Στο κάθε είδος μουσικής βρίσκω ένα κομμάτι του εαυτού μου και ποτέ δεν μπόρεσα να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι θα ακούω μόνο ένα είδος. Παίζω, γράφω και ακούω μανιωδώς μουσική από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Έχω επισκεφτεί τις μεγαλύτρες πίστες της Αθηνας ενώ ταυτόχρονα έχω πάει σε πολλές μουσικές σκηνές και συναυλίες "εντεχνων"και ροκ καλλιτεχνών ανα την επικράτεια.
Η μουσική μας ενώνει φίλοι μου. Αφήστε τις έριδες και απολάυστε ένα από τα σημαντικότερα και διαχρονικα, επιτεύγματα του πολιτισμού μας. Χαλαρώστε αναπαυτικά στις καρέκλες σας και το επόμενο τραγούδι αφιερωμένο στον καθένα σας ξεχωριστά, αλλά και σε όλους μαζί ταυτόχρονα...