Κάναμε... παπάδες στο Μουντιάλ!

Το ακόλουθο βίντεο αναρτήθηκε πριν 14 περίπου μήνες στο youtube αλλά πριν λίγες μέρες υπέπεσε στην αντίληψη μου...

Στο εν λόγω βίντεο παρουσιάζεται μία ορθόδοξη θρησκευτική τελετουργία (τρισάγιο ή αγιασμός;;; δεν είμαι σίγουρος...)που έλαβε χώρα στις τάξεις της Εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου, πριν την έναρξη του Μουντιάλ του 2010, και η οποία θρησκευτική τελετουργία δεν πέρασε απαρατήρητη από τους Αργεντίνους δημοσιογράφους, οι οποίοι στη θέα της άρχισαν ένα παραλλήρημα κοροϊδίας προς τους Έλληνες, βγάζοντας μέχρι και το συμπέρασμα ότι στην Ελλάδα είμαστε... φονταμενταλιστές!(εφόσον η μετάφραση είναι έγκυρη!)

Τους Αργεντίνους δε θα τους σχολιάσω, αφού ο καθένας έχει δικαίωμα να σχηματίζει ότι γνώμη θέλει για οποιονδήποτε, εφόσον  κρατάει τους τύπους βέβαια και τα σχόλια του δεν είναι προσβλητικά (μάλλον θα έπρεπε να τους σχολιάσω αλλά δεν θα το κάνω)
Εγω θα επικεντρωθώ στο αυτό καθ'αυτό γεγονός καθώς και στα σχόλια των Ελλήνων που συνοδεύουν το βίντεο στον youtube.

Κατ'αρχάς, ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει όπου θέλει και σε όποιον βαθμό θέλει ο ίδιος, σε οποιονδήποτε Θεό, σε οποιοδήποτε δόγμα και σε οτιδήποτε θεωρεί ότι μιλάει στην καρδιά και στο πνεύμα του. Στην Ελλάδα έχουμε συνταγματικά κατοχυρωμένη ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΕΙΑ και ο Χριστιανισμός δεν επιβάλλεται σε κανένα χωρίς να το θέλει. Οτιδήποτε διαφορετικό θα μας πήγαινε χρόνια πίσω και θα αποτελούσε προσβολή για τον πολιτισμό μας (κυρίως)!
Απόρροια λοιπόν της θρησκευτικής ελευθερίας, είναι και η επιλογή του να μην πιστεύεις πουθενά.
Ο Αθεϊσμός (όσο μηδενιστικός και να ακούγεται στα δικα μου αυτιά) είναι αποδεκτός και τις περισσότερες φορές σεβαστός. Όλο και περισσότεροι στην Ελλάδα, δηλώνουν άθεοι, και έχουν γίνει  μία σειρά απο μεταρρυθμίσεις (μη αναγραφή θρησκεύματος στις ταυτότητες κτλ.) που στοχεύουν στην ανάδειξη και τον σεβασμό των αντιρρησιών στο θρησκευτικό τομέα.
Μέχρι εδώ όλα καλά!

Στο βίντεο λοιπόν βλέπουμε τους παίκτες της Εθνικής μας ομάδας, συνοδία δύο παπάδων, να κάνουν τον σταυρό τους, και να επικαλούνται τον Θεό να τους βοηθήσει στα δύσκολα ματς που ακολουθούν. Δεν προσβάλλουν κανέναν, δεν μειώνουν κανέναν, δεν πρόκειται για εκδήλωση θρησκευτικού φανατισμού, και προφανώς αυτή η κίνηση τους δεν αρκέι για να τους προσάψουμε την ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ του φονταμενταλισμού. Δεν ξεκίνησαν τζιχάντ οι άνθρωποι, ούτε σταυροφορία! Έναν αγιασμό κάνανε, ήσυχα και κόσμια. Δεν είναι υπερβολή να πούμε, ότι η κίνηση αυτή, δεν έγκειται αποκλειστικά και μόνο στο θρησκευτικό αίσθημα των Ελλήνων παικτών, αλλά και στην παράδοση και την συνήθεια, της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας, η οποία "επιτάσσει" πριν από κάθε σημαντικό γεγονός να κάνουμε μία μορφή θρησκευτικής τελετουργίας έτσι για το... καλό! (βλ. αγιασμούς σε σχολεία και καινούρια κτίρια κτλ.) Δεν βλέπω εγώ καμία ένδειξη θρησκευτικού φανατισμού, όταν ο άλλος απλά κάνει τον σταυρό του και ένας παπάς διαβάζει δυο τρια λογάκια, καιγοντας ένα καρβουνάκι και λίγο θυμίαμα. Αν κάποιος το θεωρεί ακόμη και αυτό ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ, είναι δικό του πρόβλημα! Και κάπου εδώ θέλω να ασχοληθώ με τα σχόλια των Ελλήνων...

Ρεζιλίκι, ξορκισμός από μάγισσες, μεθοδευμένες και απέλπιδες κινήσεις, ρασοφόρα καθάρματα κτλ. Όλοι αυτοί οι κομψοί και... ευγενικοι χαρακτηρισμοί, ήρθαν στον μυαλό των περισσοτέρων Ελλήνων, που είδαν το βίντεο στο youtube. Αυτό το παραλλήρημα σεβασμού στην θρησκευτική ελευθερία με την μορφή σχολίων χρηστών, συνόδεψε και συνοδεύει, το θράσος των Ελλήνων παικτών να κάνουν έναν... αγιασμό! Ορισμένοι δε, σπεύδοντας να δηλώσουν, άμμεσα ή έμμεσα άθεοι,θεώρησαν πως από την στιγμή που "είμαστε πρώτοι στην πουστιά", δεν έχουμε δικαίωμα να ασκούμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα ελεύθερα, όποτε το έχουμε ανάγκη. Αναφορές έγιναν και στα σκάνδαλα της εκκλησίας (Βατοπαίδι κτλ.) και ήταν λίγες οι φωνές που θεώρησαν ΔΙΚΑΙΩΜΑ των παικτών να κάνουν έναν αγιασμό.

 Και αναρρωτιέμαι και πάλι εγώ, ως χαζός μέσος Ελληναράς... Γιατί αν κάποιος αρνείται να πιστεψει στο Θεό, εγώ που πιστεύω (με τον δικό μου τρόπο φυσικά!) να κρίνομαι για αυτή μου την πίστη;;; Γιατί να κατακρίνομαι εγώ όταν ασκώ την θρησκευτική μου ελευθερία, ενώ ταυτόχρονα δηλώνω σεβασμό στην θρησκευτική ελευθερία των κατηγόρων μου;;; Γιατί φτάσαμε στο σημείο, οτιδήποτε έχει να κάνει με την πίστη στον Θεό, να παραλληλίζεται με θρησκοληψία και ανοχή στα σκάνδαλα της εκκλησίας;;;

Όλοι μας έχουμε μάτια και βλέπουμε και όλοι ξέρουμε ότι η εκκλησία έχει παρεκτραπεί της αποστολής της και λειτουργεί πολλές φορές ως επιχείρηση, κρατώντας στους κόλπους της μεγάλα πλούτη, τα οποία στερεί από τον λαό! Μου αρκεί εμένα αυτό για να απαρνηθώ οποιαδήποτε μορφή πίστης στον Θεό ή μήπως η "μόδα" που θέλει τον σύγχρονο άνθρωπο άθεο μου επιτάσσει να ψάχνω μανιωδώς να βρω αφορμές για να αποποιούμαι οτιδήποτε θα μπορούσε να προδώσει την πίστη μου σε κάτι αληθινό;;;


Φίλτατοι Ελληνάρες! Όπως σεβόμαστε την επιθυμία σας, να απέχεται συνειδητά από οποιασδήποτε μορφής πίστη, έτσι οφείλεται κι εσείς να σέβεστε το γεγονός ότι εμείς ακόμη πιστεύουμε. Μπορεί να μην είμαστε πρότυπο καλού χριστιανού (και δεν ξέρω κατα πόσο είναι θεμιτό αυτό...) αλλά πιστεύουμε και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε, όσο μας παρέχεται αυτή η ελευθερία. Αν δεν συμφωνείτε με κάτι, απλά μπορέιτε να απέχεται. Επ'ουδενί όμως δεν έχετε το δικαίωμα να απαιτείται και από τους άλλους να απέχουν ή να τους κατακρίνεται για την ελεύθερη άσκηση των δικαιωμάτων τους.

Σίγουρα δεν θα σας άρεζε, εάν ο αγιασμός παραλειπόταν, να βγαίναμε στο Ίντερνετ και να κράζαμε από το πρωί ως το βράδυ. Και σίγουρα φαντάζομαι τους χαρακτηρισμούς με τους οποίους θα μας στολίζατε εάν κάτι τέτοιο συνέβαινε.

Εμένα προσωπικά μου άρεσε το συμβάν. Αν πιστεύεις πραγματκά σε κάτι (στην περίπτωση μας, μια καλή πορεία στο Μουντιάλ...) τότε, και μόνο τότε, επιστρατέυεις όλα τα μέσα για να το επιτύχεις. Σχόλια του τύπου "ας αφήσουν τις προσευχές να πάνε να κάνουνε καμιά προπόνηση" μόνο γέλιο μπορούν να μου προκαλέσουν (εσένα περίμεναν ΜΕΓΑΛΕ για να κινητοποιηθούν και να κάνουνε προπόνηση...). Επίσης σχόλια του τύπου "τελικά πατώσαμε, άρα μούφα η προσευχή", επίσης είναι αρκετά αστεία!

Κλείνοντας, θέλω να πω ότι η Ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μία διαδικασία αλλαγής, αναφορικά με πολλά χαρακτηριστικά της. Όσο λείπει ο φανατισμός, η αλλαγή αυτή θα γίνει ομαλά και η τελική μορφή της κοινωνίας, θα αντικατοπτρίζει πλήρως την εικόνα της. Κι ο νοών, νοείτω...


το βίντεο είναι δανεισμένο από το κανάλι του χρήστη SportenaVideos στο youtube.

διαβάστε περισσότερα "Κάναμε... παπάδες στο Μουντιάλ!"

Το συστατικό της επιτυχίας της κυβέρνησης!

Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας. Εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια πληροφορίες δημιουργούνται, αναπαράγονται, μεταδίδονται ακόμα και αποκρύπτονται καθημερινά, από ανθρώπους, μέσα μαζικής ενημέρωσης, φορείς κτλ. Η ανάγκη για πληροφόρηση γίνεται επιτακτικότερη μέρα με την μέρα, αφού εξαιτίας της, έχει δημιουργηθεί ένα αχανές σύστημα πληροφοριοδότησης με την μορφή διαδικτυακών τόπων, πρακτορείων ειδήσεων ακόμα και blogs (τίμα το σπίτι σου, μην πέσει να σε πλακώσει...), του οποίου συστήματος την αρχή και το τέλος κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει με ακρίβεια. Ταυτόχρονα η εκμετάλλευση αυτής της ανθρώπινης ανάγκης για προσωπικό όφελος τείνει να γίνει μάστιγα, αφού ουκ ολίγες φορές γινόμαστε μάρτυρες της... χιλιοτραγουδισμένης "παραπληροφόρησης". Είναι πλέον κοινώς αποδεκτό ότι οι περισσότεροι από αυτούς που αναθέσαμε να μας πληροφορούν, το κάνουν με τα δικά τους κριτήρια και τους δικούς τους όρους, και η υποψία σύνδεσης τους με τα κέντρα διακυβέρνησης αυτού του κόσμου τείνει να γίνει βεβαιότητα.
Μικροδημοσιογράφοι εξελίχτηκαν σε "βαρώνους" της πληροφόρησης. με ανυπολόγιστη δύναμη, και διασυνδέσεις με υψηλά ιστάμενους στις κατα τόπους κυβερνήσεις, αναπτύσσοντας σχέσεις αλληλεξάρτησης. Με συμπορεύοντα συμφέροντα,  διαλύουν πολιτικές καριέρες, προωθούν καινούριες, υποθάλπτουν κοινωνικές εξεγέρσεις, καταπνίγουν άλλες, φτιάχνουν πρότυπα, δημιουργούν "μόδες" και οριοθετούν το "αποδεκτό μοντέλο σκέψης και νοοτροπίας". Τον άνθρωπο του σήμερα! Και κάπου στην μέση εμείς, δεχόμενοι διασταυρωμένα πυρά με στόχο τι άλλο; Την κριτική μας ικανότητα...
Κριτική ικανότητα! Πολυπόθητος όρος, της οποίας η σημασία είχε αναγνωριστεί από τον αρχαίο, ακόμη, κόσμο.  Η τελευταία γραμμή άμυνας του μυαλού μας σε δημαγωγικές και λαϊκίστικες επιθέσεις που έχουν σκοπό να πλήξουν την ελευθερία και κάποιες φορές την δημοκρατία μας. Η καλλιέργεια της, μπλοκαρισμένη στην σύγχρονη εποχή. Αλλά και η διατήρηση της, από τους "ικανούς", μοιάζει με σύγχορονο Γολγοθά. Το μυαλό μας καθημερινά "βάλλεται" από ευκολοχώνευτες έννοιες στην προσπάθεια να απλοποιηθεί και το ίδιο. Άλλο το να μιλάς και να σκέφτεσαι απλά και ξεκάθαρα και άλλο το μυαλό σου να αρνείται να δώσει βάθος στις σκέψεις του ή ακόμη και να αδυνατεί, ως αποτέλεσμα της επανάπαυσης του. Τα μυαλά μας έχουνε σκουριάσει. Η πληροφορία πλέον συνοδεύεται και από την εικόνα, πράγμα που κάνει το μυαλό μας να τα βρίσκει όλα έτοιμα, μην αφήνοντας του περιθώρια στην ανάπτυξη της φαντασίας και της δημιουργικότητας.

Κάπου εδώ έρχεται και η τηλεόραση. Η κορωνίδα των ΜΜΕ. Αυτό το "χαζοκούτι",για πολλούς, μόνη διέξοδος προς τον υπόλοιπο κόσμο, για άλλους, βρίσκεται σε κάθε σπίτι και κακα τα ψέμματα, ορίζει τις μοίρες μας. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά για να το αντιληφθούμε καλύτερα αυτό. Χρειάζεται να ταξιδέψουμε μέχρι την... Ελλάδα και να πάμε πίσω... 2 ολόκληρα χρόνια!

Οι εκλογές του 2009 ανέδειξαν μια πανηγυρική νίκη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. με 10% περίπου διαφορά από την Νέα Δημοκρατία. Μετά την νίκη και πρωτού καλά καλά μας πούνε ότι "ΠΑΡΑΛΑΒΑΝΕ ΧΑΟΣ" , άρχισε μία συντονισμένη προσπάθεια όλων των ελληνικών ΜΜΕ, με πρωτοστάτες φυσικά τα ελληνικά κανάλια, να αναδειχθεί το πρόβλημα του ελληνικού χρέους. Από κει που δανειζόμασταν κανονικά και με την βούλα και οι δανειστές μας ήταν ικανοποιημένοι, ξαφνικά άρχισαν να "τσινάνε" και να αρνούνται να μας δανείσουν. Τα επιτόκια δανεισμού πήραν την ανιούσα, η κυβέρνηση δεν είχε δεκάρα τσακιστή για τον λαουτζίκο και να σου το ΔΝΤ ως από μηχανής Θεός να μας σώσει...Τα ΜΜΕ οργιάζοντας μετέφεραν συνεχώς "φήμες" από την Ευρώπη και "πληροφορίες" που κατάφεραν να αποκρυπτογραφήσουν οι "δαιμονιοι" ρεπόρτερ τους, πληροφορώντας μας από το πρωί ως το βράδυ ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Το γραφικό και πανέμορφο Καστελόριζο διάλεξε ο ΓΑΠ για να μας εντάξει στην μεγάλη και πλούσια οικογένεια του ΔΝΤ (δεν βρέθηκε ένας χριστιανός να τον βάλει μέσα σε μια βάρκα και να τον στείλει απέναντι στο Kas,χωρίς επιστροφή;;;) Ειλικρινά προσπαθώ να θυμηθώ το τελευταίο δελτίο ειδήσεων που παρακολύθησα το οποίο δεν είχε ως πρώτο θέμα την ελληνική κρίση, και δεν τα καταφέρνω.

 

Έτσι άρχισε σιγά σιγά να διαμορφώνεται στην Ελλάδα η πεποίθηση ότι: "ΛΕΦΤΑ ΓΙΟΚ". Έγινε πρώτο θέμα συζήτησης παντού, και ακόμα να απαλλαγόυμε από αυτό. Ακόμη η Ελλάδα σώζεται, από τους "συμμάχους" της, φυσικά. Και ακόμη η ανάγκη για νέα μέτρα και άλλα νέα μέτρα και ακόμη πιο νέα μέτρα, γίνεται επιτακτική μέσω φυσικά των ΜΜΕ που κάθε φορά που πρόκειται να παρθούν νέα μέτρα, μας πληροφορούν με μεγάλη λύπη τους, για το "αρνητικό κλίμα" που έχει δημιουργηθει στο εξωτερικό για την Ελλάδα, για το δημοσίευμα της τάδε έγκυρης και έγκριτης φυλλάδας του εξωτερικού το οποίο "βλέπει" χρεοκωπία πολύ σύντονα, για την δήλωση του τάδε προέδρου του τάδε κολοσσού της οικονομίας  ο οποίος προβλέπει την αποτυχία της οικονομικής πολιτικής της Ευρώπης, και λάου λάου όλοι μαζί συμφωνούν στην ανάγκη λήψης νέων μέτρων.


Και έτσι αφού προετοιμαστήκαμε ψυχολογικά για τα νέα μέτρα, έρχεται και η λυπητερή λίγο αργότερα και εμείς από το σπίτι θέλουμε να τρίψουμε τον λογαριασμό της ΔΕΗ στην μούρη του Πρετεντέρη.
Δεν είναι τυχαίο το ότι τα ΜΜΕ, αν το έχετε προσέξει, "ξεχνούν" να προβάλλουν ευχάριστες ειδήσεις και αισιόδοξα μηνύματα εδώ και πολύ καιρό ή αν το κάνουν, το κάνουν σύντομα και σπάνια. Ειδήσεις όπως για παράδειγμα, η πρωτιά της εθνικής ομάδας ΠΟΛΟ των γυναικών πέρασε στα ψιλά των κεντρικών δελτιων λίγο καιρό πριν, και προβαλλόταν ανάμεσα σε δυσάρεστα νέα για την οικονομία μας και αρνητικές δηλώσεις για την Ελλάδα. Ενδεικτικό του άσχημου κλίματος στο οποίο πρέπει να βρισκόμαστε από το πρωί ως το βράδυ στην Ελλάδα, γιατί μόνο αν νιώοθουμε απελπισία και απόγνωση, μπορούμε να μπούμε στην νοοτροπία των συνεχών θυσιών για την σωτηρία του κράτους που συνεπάγεται την δημιουργία ελπίδας. Φτάνουμε στο σημείο να πληρώνουμε πολύ ακριβά την ελπίδα μας. Και σε αυτό το σημείο μας φέρανε σε πολύ μεγάλο  βαθμό οι κυβερνήσεις μας, μέσω των φερεφώνων τους, των ΜΜΕ. Οι αρνητικές ειδήσεις συνεχίζονται, οι κυβερνώντες συνεχίζουν να απευθύνονται στο Ελληνικό λαό από την ασφάλεια των παραθύρων των δελτίων ειδήσεων, τα "όρια" της αντίδρασης και της αντίστασης συνεχίζονται να διαμορφώνονται με ακρίβεια, (κάθε φορά που τρώει αυγό ή γιαούρτι κάποιος βουλευτής,σύσσωμα τα ΜΜΕ καταδικάζουν το γεγονος φιλοξενώντας στα παράθυρα τους κάποιον άλλο βουλευτή του ίδιου κόμματος που δηλώνει αηδιασμένος από το θράσος του υπαιτίου...), και αναρρωτιέμαι εγώ. Εάν δεν υπήρχαν τα μεγαλοκάναλα να μας ενημερώνουν σταδιακά, συγχρονισμένα και συντονισμένα για την βαθμιαία "καταστροφή" της οικονομίας μας και τα ενδεχόμενα πτώχευσης, κατα πόσο θα δεχόταν ο λαός όλα αυτά τα επώδυνα μέτρα; Είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς τον ρόλο που έπαιξαν στην κρίση αν βάλει τη φαντασία του να οργιάσει...
Έστω λοιπόν ότι ξημερώνει η 5η Οκτωβρίου 2009. Η πρώτη μέρα διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, και πρωί πρωί βγαίνει ο Παπανδρέου στην Βουλή να μας ενημερώσει ότι έχουμε πρόβλημα ρευστότητας, ότι έρχεται το ΔΝΤ στην Ελλάδα, και ότι παίρνονται μέσα σε μία μέρα μια σειρά από νέα μέτρα... Σαν να λέμε, αυτό που εν τέλει έγινε, χωρίς ομως να παρεμβάλλεται η προπαγάνδα και η διαμόρφωση του ανάλογου κλίματος από τα ΜΜΕ,  που κράτησε κάποιους μήνες. Πόσο θα ήταν το ποσοστό των Ελλήνων που θα δεχόταν αβασάνιστα τα νέα μέτρα και ποια θα ήταν η κατάσταση στην κυβέρνηση και στην χώρα;;;;; Τα συμπεράσματα δικά σας...


Για να είμαι περισσότερο σαφής, θέλω να διευκρινήσω ότι δεν θέλω να τους βάλω όλους στο ίδιο τσουβάλι και δεν θεωρώ ότι όποιος πληροφορεί, το κάνει με σκοπό. Υπάρχουν και αυθεντικοί άνθρωποι στα ΜΜΕ που σέβονται τις αρχές τους. Υπάρχει ακόμη η "ειλικρινής" πληροφόρηση που κόντρα στο κλίμα των καιρών, παλεύει να αναστήσει συνειδήσεις. Βέβαια ο διάολος έχει πολλά ποδάρια και όποιος δεν συμβιβάζεται με τους κανόνες του παιχνιδιού, τον τρώει το μαύρο φίδι...

διαβάστε περισσότερα "Το συστατικό της επιτυχίας της κυβέρνησης!"

Αφού εξημερώνει τα ήθη....

Βράδυ είναι, ψυχρούλα κάνει, κι αφού λεφτά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ για έξοδο και πολλές πολλές διασκεδάσεις, ας χαλαρώσουμε αναπαυτικά στην καρεκλίτσα μας, ας ανοίξουμε μια μπυρίτσα, ας ανεβάσουμε και λίγο την ένταση του υπολογιστή και φύγαμε...

αφιερωμένο εξαιρετικά στις εκάστοτε κυβερνήσεις, που από την μεταπολίτευση και μετά, φρόντισαν μέσα σε λιγότερο από 40 χρόνια να μας φέρουν στο χείλος του γκρεμού... Φυσικά ο Kurt ούτε που φανταζόταν, όταν το τραγουδούσε, ότι στην Ελλάδα καμιά 15αριά χρόνια μετά θα το νιώθαμε τόσο επίκαιρο!

Το άνωθι συγκρότημα αποτελείται από έναν Έλληνα, πολλούς Αρμένιους και κάποιες ακόμη εθνικότητες (συνολικά 9!!! μέλη) και συνδυάζει την ροκ με φολκλορικά στοιχεία από Ελλάδα, Αρμενία, χώρες της Ανατολής και άλλα πολλά! Το αποτέλεσμα;;;; αν μη τι άλλο, αξιοπρόσεκτο!
Το παραπάνω τραγούδι μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν μήνυμα στην γείτονα Τουρκία και μάλιστα στην γλώσσα τους. (δεδομένων φυσικά και των απειλών που ξεστομίζει το δίδυμο Ερντογαν-Νταβούτογλου σε οτιδήποτε έχει σημαία και δεν είναι Μουσουλμάνος στην Ανατολική Μεσόγειο).

Η συγκεκριμένη κυρία οσο μας έχει απασχολήσει μουσικά άλλο τόσο μας έχει μπερδέψει με τις απόψεις της περι θρησκείας, μουσικής κτλ. Το 1992 έσκιζε δημοσίως την εικόνα του Πάπα, το 2000 δήλωσε δημοσίως την ομοφυλοφιλία της,το 2009 μας ήρθε στην Ελλάδα ανοίγοντας την συναυλία του Πλιάτσικα, και τώρα ζει με τα 4 παιδιά της στο Δουβλίνο καλώντας εμμέσως την πρόνοια γιατί δεν μπορεί να "κάνει καλά" τον 6χρονο γιο της.  Ακόμη δηλώνει "επαναστάτρια" και "αντισυμβατική"! Εμείς κρατάμε τα πολύ ωραία τραγούδια που μας χάρισε και της ευχόμαστε πνευματική και οικογενειακή ηρεμία!!!

Τους λατρέυω... Με ηρεμούν και μπορούν να με χαλαρώσουν όσο ταραγμένος και να είμαι. Παρόλαυτα διαλύθηκαν λίγες μέρες πριν, εξανεμίζοντας και τις τελευταίες ελπίδες που είχα να τους απολαύσω και live! Πάντως μας άφησαν τεράστια πολιτιστική κληρονομιά, και ελπίζουμε και στο μέλλον να δούμε συγκρότηματα με ανάλογη πορεία!

Με το καλό να φυσήξει και προς τα εδώ αυτός ο χιλιοτραγουδισμένος "αέρας της αλλαγής", κι ας είναι και τυφώνας! Πάντως παράπονο από τους Scorpions δεν έχουμε... Μέχρι και στην Ξάνθη πήγανε τα παιδία για συναυλία! Τους χορτάσαμε...

Last but not least το απόλυτο χαλαρωτικό τραγούδι για μένα... Ανυπέρβλητοι και ανθεκτικοί στον χρόνο, DURAN DURAN!!!

Έτσι πως πάνε τα πράγματα, μας βλέπω σε λίγο καιρό να μαζευόμαστε όλοι μαζί στους υπολογιστές μας, να ακούμε το ίδιο τραγούδι και να παριστάνουμε πως είμαστε σε συναυλία! Ότι και να μας πάρουν πάντως, την δυνατότητα να διασκεδάζουμε ακούγοντας την αγαπημένη μας μουσική, δεν την αγγίζει κανέις!        ENJOY!!!!!

διαβάστε περισσότερα "Αφού εξημερώνει τα ήθη...."

Πτυχιό σημαίνει.........ξενιτιά!

Το ψωμί της ξενιτιάς... ήταν ξερό, για καποιους Έλληνες τις δεκαετίες του '50 και του '60. Ορδές συμπατριωτών μας, ξεχύθηκαν στις εκβιομηχανοποιημένες οικονομίες της Αμερικής, της Γερμανίας, της Αυστραλίας κτλ. προσφέροντας την εργασία τους, για ένα καλύτερο μέλλον που η Ελλάδα αδυνατούσε να τους προσφέρει. Οι σημερινοί πληθυσμοί αποδήμων Ελλήνων σύμφωνα με την wikipedia έχουν ως εξής:

Ο Απόδημος Ελληνισμός διακρίνεται επίσης σε κατά Χώρα κοινότητες, οι πολυπληθέστερες των οποίων κατά Ήπειρο και Χώρα είναι:

Αμερική (Ήπειρος)

Αργεντινή: 20.000 (υπολ.)^[2]

Βραζιλία: 25.000 (υπολ.)^[2]

ΗΠΑ: 1.213.807 (απογρ. 2000)^[3] – ο αριθμός ατόμων ελληνικής καταγωγής υπολογίζεται σε 3.000.000^[4]

Καναδάς: 215.105 (απογρ. 2001)

Ασία

Αρμενία: 1.176 {^[2]

Γεωργία: 15.166 (απογρ. 2002)^[5]

Καζακστάν: 12.703 (απογρ. 1999)^[6]

Ουζμπεκιστάν: 9.500 (est.)^[7]

Αφρική

Αίγυπτος: 3.800 (υπολ.)^[8]

Ζαΐρ.........5.000 ^[2]

Ν. Αφρική: 120.000 ^[2]

Ευρώπη

Αλβανία: 58.785 (απογρ. 1989)^[9]

Αυστρία: 5.000 (υπολ.)^[10]

Βέλγιο: 35.000 (υπολ.)^[11]

Βουλγαρία: 3.408 (απογρ. 2001)^[12]

Γαλλία: 35.000 (υπολ.)^[13]

Γερμανία: 370.000 (υπολ. 2006)^[14]

Ελβετία: 11.000 (υπολ.)^[15]

Ηνωμένο Βασίλειο: 212.000 (υπολ.)^[2]

Ιταλία: 30.000 (υπολ.)^[16]

Λουξεμβούργο: 2.000 (υπολ.)^[17]

Μολδαβία: 3.000 (υπολ.)^[18]

Ολλανδία: 12.500 (υπολ.)^[19]

Ουγγαρία: 2.509 (απογρ. 2001)^[20]

Ουκρανία: 91.500 (απογρ. 2001)^[21]

Ρουμανία: 6.513 (απογρ. 2002)^[22]

Ρωσία: 97.827 (απογρ. 2002)^[23]

Σερβία: 15,000 (υπολ.) ^[24]

Σουηδία: 12.000 – 15.000 (υπολ.)^[25]

Τσεχία: 3.231 (απογρ. 2001)^[26]

Τουρκία: 2.500 (υπολ. 2006)^[27]

Ωκεανία

Αυστραλία: 375.703 (απογρ. 2001)^[28]   

Νέα Ζηλανδία: (υπολ.)^[2]

Πάντως εάν λέγανε σε όλους αυτόυς τους Έλληνες που πρόκοψαν, μεγάλωσαν τα παιδιά και τα εγγόνια τους στο εξωτερικό, ότι 50-60 χρόνια μετά την δική τους φυγή, σχηματίζεται σιγά σιγά στην Ελλάδα ένα νέο κύμα μετανάστευσης, μάλλον δεν θα το πίστευαν! Κι όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται...

Εν έτει 2011, και διαμέσου μίας οικονομικής (και κοινωνικής θα πρόσθετα εγώ) κρίσης, όλο και περισσότεροι νέοι Έλληνες παίρνουν την μεγάλη απόφαση να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές εστίες προς αναζήτηση ενός αξιοπρεπούς μέλλοντος που η Ελλάδα των τόσων προβλημάτων, τους αρνείται κατηγορηματικά. Η ουσιώδης διαφορά με τους προκατόχους τους στην μετανάστευση, είναι το επίπεδο σπουδών των νέων μεταναστών. Πτυχιούχοι ΑΕΙ, αριστεύσαντες στα Ελληνικά Πανεπιστήμια, με μεταπτυχιακά σε επιστημονικούς κλάδους, αναζητούν κράτη της Ευρώπης κυρίως, στα οποία οι επιστημονικές τους γνώσεις και εξειδικεύσεις δεν θα μεταφράζονται σε 750 ευρώ και σε ανασφάλιστη εργασία. Ο ανταγωνισμός μεγάλος αλλά η ζήτηση παραμένει ακόμη σε ικανοποιητικά επίπεδα για πτυχιούχους ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Τα εφόδια των Ελλήνων ικανοποιητικά και αξιοζήλευτα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των Ελλήνων οδοντιάτρων που εργάζονται στην Μεγάλη Βρετανία. Μέχρι το 2006, υπήρχαν πάνω από 3000 Έλληνες οδοντιατροι εκεί, με τους αριθμούς τους να έχουν αυξηθεί κατά πολύ μέχρι τώρα. Οι αμοιβές, για έναν νέο οδοντίατρο, πολύ ικανοποιητικές, φτάνουν στα τριπλάσια περίπου επίπεδα αναλογικά με την Ελλάδα (δεδομένου ότι ο οδοντιατρικός κλάδος είναι από τους πιο καλοπληρωμένους στην χώρα μας) και η ανεργία στον κλάδο μηδαμινή. Το δίλημμα στο οποίο κλήθηκαν να απαντήσουν πρωτού μεταναστεύσουν ήταν το εξής: "Παραμονή στην Ελλάδα με δάνειο και εξοπλισμό οδοντιατρείου ή μετανάστευση και 4-5 χρόνια εργασίας τα οποία θα αποφέρουν το απαραίτητο κεφάλαιο, χωρίς δάνειο, για το άνοιγμα οδοντιατρείου πίσω στην πατρίδα." Μάλλον η δεύτερη επιλογή ακούγεται πιο προσιτή στον κάθε νοήμονα άνθρωπο.

Το παράδειγμα των οδοντιάτρων χαρακτηριστικό αλλά όχι μοναδικό. Μηχανικοι Ηλεκτρονικών Υπολογιστών, Πολιτικοι Μηχανικοί, Αρχιτέκτονες, Περιβαλλοντολόγοι και άλλοι κλάδοι πρωτοστατούν στην νέο κύμα φυγής από την Ελλάδα που χτυπάει την πόρτα ολο και σε περισσότερες Ελληνικές οικογένειες.
Και το ερώτημα που γεννιέται είναι το εξής. Όταν το καιονούριο ελληνικό ανθρώπινο δυναμικό ξενιτεύεται, ποιος θα μείνει στην Ελλάδα για να δουλέψει και να στηρίξει τα σχεδόν χρεωκοπημένα μας ταμεία; Κι αν είναι τώρα σχεδόν χρεωκοπημένα, σε 20 χρόνια πουοι εισφορές θα μειωθούν κι άλλο λόγω της μετανάστευσης (και φυσικά και της μαύρης εργασίας) πως θα είναι; Να μία ερώτηση που πρέπει να μας απασχολήσει όλους! Μία λύση θα μπορούσε να προέλθει απο τους αυξα΄νομενους αριθμούς μεταναστών προς τη χώρα μας, εάν αυτοί  σε συνεργασία με τους Έλληνες εργοδότες, δεν ασπάζοταν το δόγμα-μάστιγα της "Μαύρης Εργασίας".
Πέρα από τα πρακτικά προβλήματα που προκύπτουν από την μετανάστευση, πάντα υπάρχει και το ηθικό ζήτημα του θέματος. Η Ελλάδα πλέον δεν μπορεί να "ταϊσει" τα παιδιά της και τα διώχνει. Κακά τα ψέμματα, οι στίχοι του γνωστού τραγουδιού φαντάζουν επίκαιροι όσο ποτέ άλλωτε: "Και δεν δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς, που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς"

Το παρήγορο της όλης υπόθεσης είναι ότι μεγάλη μερίδα των νέων μεταναστών, φεύγει με την προοπτική να επιστρέψει όταν τα πράγματα βελτιωθούν στην Ελλάδα. Αλλά πότε τα πράγματα θα βελτιωθούν; Αυτό μάλλον είναι στο χέρι, αυτών που παραμένουμε πίσω. Από μας μάλλνο θα εξαρτηθεί το πότε αυτό το κύμα της μετανάστευσης (και οι ηθικές προεκτάσεις του), θα περάσει στην ιστορία σαν μία ακόμη μαύρη σελίδα της νεοελληνικής ιστορίας.
Ορισμένοι ηδη πιστεύουν ότι όποιος φεύγει ταυτόχρονα φυγομαχεί και "ξεπουλάει" την Ελλάδα για ένα καλύτερο αύριο. Δεν συγκαταλέγομαι σε αυτούς. Προσωπικά πιστεύω ότι από την στιγμή που η Ελλάδα σου γυρνάει την πλάτη, καλά θα κάνεις να αναζητήσεις αλλού το αύριο. Άλλωστε δεν είναι λίγα τα παραδείγματα εθνικών ευεργετών που από την ξενιτιά βοηθούσαν τους Έλληνες που έμειναν πίσω. Κάλλιστα μπορούμε να παραμείνουμε Έλληνες και στο εξωτερικό βοηθώντας την χώρα μας από διαφορετικό πόστο.

Όταν η Ελλάδα μπορέσει να ταϊσει όλα τα παιδιά της, σίγουρα κι αυτά δεν θα την εγκαταλέιψουν. Αλλά κάτι μου λέει ότι αυτή η στιγμή αργεί. Σίγουρα θα έρθει, αλλά μέχρι τότε υπομονή...

Κλείνοντας απευθυνόμενος σε νέους και παλιούς μετανάστες, σας ευχομαι καλό κουράγιο και η πατρίδα σας περιμένει πίσω όποτε πιστέψετε ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου!

διαβάστε περισσότερα "Πτυχιό σημαίνει.........ξενιτιά!"

Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση αυτή

Ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Έρχαρτ Κέστνερ έκανε την εξής εξομολόγηση. «Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο, στην Αθήνα. Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να... λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα τη θρυλική κρητική φιλοξενία.


»Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος. Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα ν' ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. Την πλησίασα και τη ρώτησα. Είστε από εδώ; Μάλιστα. Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς». Και γράφει ο Κέστνερ. «Η απάντηση, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί». Απαντά η γυναίκα.

«Παιδί μου, από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα 41 με 44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να 'ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου».

Σωστά έγραψε ο Γερμανός, ότι «Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση αυτή». Λέμε εμείς. Ναι, στην Ελλάδα την ταλαιπωρημένη και απ' όλους αδικημένη.

πηγή: mychannel.gr

διαβάστε περισσότερα "Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση αυτή"

Διακρίσεις μετα.. μουσικής!

Ποιοτικοί και σκυλάδες...  Ροκάδες και Έντεχνοι... Κουλτουριάρηδες κι εμπορικοί...
Θα μπορούσα μέχρι το πρωί (κι ενώ η ώρα είναι 1:57πμ) να κάθομαι να απαριθμώ "ταμπελίτσες" που έχουν με τον καιρό κρεμαστεί σε ανθρώπους ανάλογα με τις μουσικές τους προτιμήσεις...
Άνθρωποι που καθορίζουν τον τρόπο ζωής τους ανάλογα με την μουσική που διαλέγουν να την συνοδεύει. Και πίσω απ'όλα κρυμμένη και λίγο φοβισμένη η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να παράγει ήχο και να ντύσει με αυτόν τα λόγια και τις σκέψεις του...
Έχω βρεθεί πολλές φορές ανάμεσα σε συζητήσεις φίλων στις οποίες ο καθένας επιδιώκει να πείσει τον άλλον για την ορθότητα του είδους μουσικής που επιλέγει να τον συντροφεύει σε προσωπικές ή μη, στιγμές.
Τα επιχειρήματα πολλά και ποικίλα. Άλλα αναφέρονται στην εμπορικότητα του καλλιτέχνη και άλλα επικεντρώνονται στο πόσο ιδιαίτερη είναι η προσπάθεια το αποτέλεσμα της οποίας φτάνει στα αυτιά μας.
Κάποιες φορές το συμπέρασμα κοινό! "Με καναδυό ποτηράκια ουίσκι, όλα ακούγονται..." Κι όμως η χαλαρότητα της μέθης, ίσως να κρύβει και μια μεγάλη αλήθεια για την γενικότερη αίσθηση της μουσικής στα αυτιά μας.
Για ορισμένους ανθρώπους η μουσική αποτελεί κάτι περισσότερο από μέσο ψυχαγωγίας. Αποτελεί ανάγκη όχι μικρότερης σημασίας από την διατροφή και τον ύπνο. Έχω γνωρίσει ανθρώπους τους οποίους αν τους στερήσεις το μουσικό τους όργανο ή το στερεοφωνικό, είναι ικανοί να πέσουν σε βαθειά κατάθλιψη...

Από την αρχαιότητα ακόμη ήταν έντονη η παρουσία της μουσικής στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Όλοι γνωρίζουμε για τον Ορφέα και την Ευρυδίκη. Οι Αρχαίοι Έλληνες κόσμησαν τις παραστάσεις του θεού Απόλλωνα με μία άρπα θεοποιώντας εμμέσως την μουσική και κατατάσσοντας την στα απαραίτητα στοιχεία του πολιτισμού. Και με την πάροδο των ετών η μουσική κοσμούσε λατρευτικές δοξασίες, επιθανάτιες ακολουθίες και φυσικά συναρθρίσεις, γιορτές κτλ. Λες και οι άνθρωποι όταν συγκεντρώνονται, μία εσωτερική ανάγκη του ωθεί να διακοσμήσουν την "παρέα" με τραγούδια και νότες...
Φτάνοντας στις μέρες μας. βλέπουμε μία τεράστια βιομηχανία να έχει αναπτυχθεί γύρω από την μουσική, με τζίρους πολλών δισεκατομμυρίων κάθε χρόνο, συνοδευόμενη από μια ατελείωτη πηγή ανάδειξης ειδώλων. Λίγοι άνθρωποι έχουν λατρευτεί περισσότερο από τους τραγουδιστές στις μέρες μας. Έχουμε ανάγει το τραγούδι και την μουσική σε ένα από τα σημαντικότερα κριτήρια σύμφωνα με το οποία θαυμάζουμε έναν άνθρωπο. Και το αποτέλεσμα;;; Ζάπλουτοι καλλιτέχνες, και καλοπληρωμένοι μεσάζοντες, απασχολούν μέρα και νύχτα τα παγκόσμια ΜΜΕ. Πίσω απ'όλα αυτά εξακολουθεί, να αχνοφαίνεται η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να ντύσει με νότες τις εκφράσεις και τα συναισθήματα του ή μήπως εν τέλει κάποιοι άλλοι αποφασίζουν για αυτόν τον τρόπο με τον οποίο θα εκφραστεί;;; Αυτό είναι ένα ερώτημα με το οποίο δεν θα ασχοληθώ την δεδομένη στιγμή, αλλά επιφυλάσσομαι.....
Η αιτία ου με οδήγησε να γράψω αυτό το άρθρο είναι οι διακρίσεις που γίνονται με βάση τις μουσικές προτιμήσεις και εν τέλει οι κοινωνικές προεκτάσεις που αυτές μπορεί να έχουν.

Θυμάμαι όταν πήγαινα στο λύκειο οι μεταλάδες κάνανε παρέα με τους μεταλάδες, οι ραπάδες με τους ομοίους τους και ούτω καθ'εξής. Οι μουσικές προτιμήσεις λειτουργούσαν σαν κοινωνικό κριτήριο και πολλές φορές οι διαφωνίες στην μουσική δημιουργόυσαν κοινωνικά τείχη τα οποία δεν μπορούσε φυσικά να υπερβεί ο πραγματικός χαρακτήρας των ανθρώπων.
Λίγο καιρό πριν ο δημοφιλής λαϊκός τραγουδιστής Β. Καρράς, απόφάσισε να διασκευάσει ορισμένα τραγούδια κατ'εξοχήν "έντεχνων" καλλιτεχνών, όπως του Σωκράτη Μάλαμα, του Ορφέα Περίδη και του Παντελή Θαλασσινού. Έξαφνα δημιουργήθηκαν δύο στρατόπεδα. Αυτών που πίστευαν ότι επιτέλους τα τραγούδια αυτά έγιναν προσιτά στο ευρύ κοινό και αυτών που θεώρησαν ιεροσυλία το εγχείρημα του Καρρά να "τολμήσει" να πιάσει στο στόμα του "ιερά" τραγούδια του "έντεχνου".Στην ιδέα και μόνο ότι τραγούδια όπως η "Πριγκηπέσσα" και η "Φωτοβολίδα" μπορεί να ακουγόταν σε χώρους πιο... λαϊκής διασκέδασης, ορισμένοι έβγαζαν αφρούς... Από την άλλη επιχειρήματα και δηλώσεις του τύπου: "Μπράβο ρε Βασιλάρα, τον έσβησες τον ψευτοκουλτουριάρη τον Μάλαμα", έδιναν και έπαιρναν στο youtube. Το αποτέλεσμα;;; Ακόμη μεγαλύτερο το χάσμα ανάμεσα σε "ποιοτικη" και "μη ποιοτική" μουσική, και η γεφύρωση του από δύσκολη έως ανυπέρβλητη.
Θα μπορούσε να αναρρωτηθεί κανείς, πως γίνεται να μπορέσεις να διασταυρώσεις τις προτιμήσεις των ανθρώπων, δεδομένης της διαφορετικότητας του καθενός αλλά και της μοναδικότητας του καθενός μας ξεχωριστα; Η απάντηση είναι πολύ απλή! ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ!!!

Ο καθένας μας είναι διαφορετικός, και είναι πολύ λογικό να επιλέγουμε διαφορετικά είδη μουσικής για να διασκεδάσουμε. Οτιδήποτε διαφορετικό θα ήταν πραγματικά ανησυχητικό! Με το ίδιο σκεπτικό που ορισμένοι βρίσκουν την τέρψη στην εκσφενδόνιση λουλουδιών σε ημίγυμνες και καλίγραμμες καλλιτέχνιδες, με την ίδια ακριβώς λογική κάποιοι άλλοι ξημεροβραδιάζονται σε μουσικές σκηνές απολαμβάνοντας τον σκεπτικισμό και την εσωτερικότητα του αοιδού, πληρώνοντας φυσικά τις υπηρεσίες σε ανάλογες τιμές!
Δεν υπάρχει ποιοτική και μη ποιοτική μουσική. Δεν υπάρχει έντεχνη και άτεχνη μουσική. Υπάρχει η μουσική που γίνεται με αγάπη και μεράκι και η μουσική που γίνεται με μοναδικό σκοπό το γρήγορο και έυκολο κέρδος. Υπάρχουν οι πραγματικά καλλίφωνοι τραγουδιστές, οι οποίοι ότι είδος μουσικής και να καταπιαστούν, το απογειώνουν και οι "μέτριοι" οι οποίοι, ότι και να πιάσουν δεν μπορούν να αποφύγουν την μετριότητα. Σε όλα τα είδη μουσικής υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί. Αυτοί που εκπροσωπούν επάξια το είδος και αυτόι που δίνουν πατήματα στους πολέμιους του για "κράξιμο".
Συμπέρασμα: όταν ένας άνθρωπος αγαπάει πραγματικά αυτό που κάνει, το κάνει καλά σε κάθε τομέα συνεπώς και στην μουσική. Όταν το τραγούδι γίνεται με πάθος και μεράκι, τότε όποιο είδος και να πρεσβεύει ο καλλιτέχνης, αυτόματα το κάνει "ποιοτικό". Τα λεφτά συνοδεύουν και θα συνεχίσουν να συνοδεύουν την μουσική. Είτε λιγότερα είτε περισσότερα, αποτελούν τον κυριότερο λόγο για τον οποίο θα ασχοληθεί κάποιος επαγγελματικά με την μουσική.
Μάλλον τώρα πρέπει να πω και την άποψη μου... Εγώ που λέτε, με την ίδια ευκολία που μπορώ να ακούσω Σωκράτη Μάλαμα και Pink Floyd, με την ίδια ευκολία θα ακούσω Μητροπάνο και Active Member. Στο κάθε είδος μουσικής βρίσκω ένα κομμάτι του εαυτού μου και ποτέ δεν μπόρεσα να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι θα ακούω μόνο ένα είδος. Παίζω, γράφω και ακούω μανιωδώς μουσική από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Έχω επισκεφτεί τις μεγαλύτρες πίστες της Αθηνας ενώ ταυτόχρονα έχω πάει σε πολλές μουσικές σκηνές και συναυλίες "εντεχνων"και ροκ καλλιτεχνών ανα την επικράτεια.
Η μουσική μας ενώνει φίλοι μου. Αφήστε τις έριδες και απολάυστε ένα από τα σημαντικότερα και διαχρονικα, επιτεύγματα του πολιτισμού μας. Χαλαρώστε αναπαυτικά στις καρέκλες σας και το επόμενο τραγούδι αφιερωμένο στον καθένα σας ξεχωριστά, αλλά και σε όλους μαζί ταυτόχρονα...

διαβάστε περισσότερα "Διακρίσεις μετα.. μουσικής!"

Για την γνωριμία!

                                                                      ΕΓΩ...
Αυτό το μάλλον δροσερό βράδυ του Σεπτέμβρη, αποφασίζω κι εγώ να ανοίξω ένα δίαυλο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Χρόνια παρακολουθώ τα ελληνικά και διεθνή blogs, και μάλλον ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να τοποθετήσω κι εγώ τον εαυτό μου, σε αυτήν την κοινωνική ομάδα που ακούει στο όνομα "bloggers".
Ο λόγος αυτής μου της κίνησης;;; Μάλλον υπάρχουν πράγματα τα οποία λέγονται ευκολότερα όταν βρίσκεσαι στην ανωνυμία παρά επώνυμα. Μάλλον υπάρχουν και άνθρωποι που σε παίρνουν πιο εύκολα στα σοβαρά όταν δε γνωρίζουν προσωπικά. Ίσως να φταίει και το γεγονός ότι πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι όσο κοινωνικοί και να είμαστε, όσες γνωριμίες και να έχουμε, πάντα θα υπάρχουν θέματα τα οποία δεν θα μπορούμε να τα κουβεντιάσουμε με τους οικείους μας. Συνεπώς οι λόγοι είναι πολλοί.
Οι σκέψεις μου πολλές, και μάλλον συγκεχυμένες. Προσπαθώντας να ξετυλίξω το κουβάρι τους, πληκτρολογώ τις πρώτες μου λέξεις σε αυτόν τον ολοκαίνουριο κόσμο που μόλις έφτιαξα. Ίσως να μου βγει σε καλό, ίσως κι ο χρόνος να με καταδείξει ως ανάξιο. Με τον καιρό θα έρθουν και οι απαντήσεις.
Ποιος είμαι εγώ;;; ένας ακόμη silent_civilian. Ένας καθημερινός άνθρωπος, που κατοικεί στην πρωτεύουσα. Ένας από όλους αυτόυς που συναντάτε περιμένωντας το μετρό ή στην στάση του λεωφορείου και πολύ απλά σας περνάει απαρατήρητος. Τίποτα το ιδιαίτερο και τίποτα το αξιοπρόσεκτο με την πρώτη ματιά. Κάποιοι από σας μπορεί να με έχετε συναντήσει τυχαία κάποια στιγμή σε κάποια καφετέρια του κέντρου ή βολτάροντας στο Σύνταγμα. Ίσως κι εγώ να σας έχω πετύχει κάπου. Συνήθως συστήνω τον εαυτό μου σαν "ένας απ'όλους". Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Κάτι τελείως φυσιολογικό και συνηθισμένο. Η ανάγκη μου για έκφραση με ωθεί στο να αρχίσω να μοιράζομαι τις σκέψεις μου κι ελπίζω αργά ή γρήγορα να καταφέρω να αναπτύξω μια μορφή ουσιώδους επικοινωνίας με όλους σας.

                                                         

                                                           ΣΟΦΟΝ ΤΟ ΣΑΦΕΣ

Το απόφθευγμα είναι δανεισμένο από τον Ευριπίδη και συνοψίζει σε μόνο τρεις λέξεις, την ουσία των πραγμάτων γύρω μας. Πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας και πιο εύκολη και αποτελεσματική η επικοινωνία μας, εάν λέγαμε αυτό που θέλαμε να πούμε με απλά λόγια, κατανοητά και ειλικρινή. Χρόνια τώρα ακούμε πολλούς να χρησιμοποιούν βαρύγδουπες εκφράσεις και στομφώδης λόγους μόνο και μόνο για να μπορέσουν να μας αποπροσανατολίσουν από τα πραγματικά νοήματα των λεγομένων τους. Απλές σκέψεις που μετουσιώνονται σε απλές και καθημερινές λέξεις. Η ουσία των πραγμάτων! 

Δεν είναι τυχαίο το ότι στην παράδοση του, σοφόυ αν μη τι άλλο, λαού μας περιλαμβάνονται φράσεις του τύπου "τα πολλά λόγια είναι φτώχεια" και το "λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν". Ενδεικτικά της ανάγκης των ανθρώπων να επικοινωνούν με απλότητα και ευκολία. Και η αλήθεια είναι ότι στα απλά και ειλικρινή λόγια κρύβονται και τα βαθύτερα νοήματα. Στα υπόγεια είναι η θέα.

Και από τον τίτλο του blog μου μάλλον είναι προφανής η πρόθεση μου να μιλάω απλά και κατανοητά. Ίσως και να ήθελα να μιλήσω πιο εξεζητημένα και βαθυστόχαστα, να μην μπορούσα...

Κλείνοντας, και υπό τους ήχους των RADIOHEAD,εύχομαι σε εμένα καλό ταξίδι και σε εσάς καλή ανάγνωση... Τα σχόλια φυσικά και είναι καλοδεχόυμενα!

διαβάστε περισσότερα "Για την γνωριμία!"