Όσο πάει και φουλάρει... Μακριά από άγχος, δουλειές, πολιτικούς και γυναίκες, όλο και περισσότεροι Έλληνες άντρες, ρίχνουν το βλέμμα προς το "περιβόλι της παναγιάς", αναζητώντας είτε την εσωτερική γαλήνη που πολύ απλά στα αστικά κέντρα έχει χαθεί προ πολλού, είτε τη διασύνδεση με τα θεία και ανακάλυψη της προπατορικής ένωσης με το Θεό και τα όσια αυτού του τόπου.
Το Άγιο Όρος, με την ασκητική ζωή που αυτό επιβάλλει στους κατοίκους του, και το πέπλο κατάνυξης αλλά και μιας μυστηριώδους ιερότητας, που άλλες φορές σε γοητεύει και άλλες φορές σε τρομάζει. Με μοναχούς, που μοιάζουν από μακριά με μαύρα στίγματα πάνω στο άγριο τοπίο, που δαμάζουν την αγριότητα του τοπίου, σε έναν ατέρμονο χορό Πίστης και επιβίωσης (που ίσως αυτά τα δύο δεν έχουν συνδεθεί περισσότερο ιστορικά σε πολλά μέρη του κόσμου), να περιμένουν καρτερικά και φιλόξενα νέους επισκέπτες, πρόθυμοι να τους υποδεχτούν και ίσως να τους μεταλαμπαδεύσουν και λίγη από τη σοφία του Θεού, που όσο και αν τη βλέπουμε πάνω τους έκδηλη να καθαγιάζει τις καθημερινές και τις πολύ απλότερες στιγμές τους, τόσο λυπούμαστε που χάνεται όλο και περισσότερο από εμάς του "κοσμικούς".
Το Όρος λοιπόν, τον τελευταίο καιρό, λόγω της κρίσης (και όχι μόνο) δείχνει πολύ δημοφιλές ως εναλλακτικός προορισμός για ορθόδοξους άντρες, που επιλέγουν να δώσουν μία μούντζα στις σύγχρονες πόλεις και το σύγχρονο τρόπο ζωής (έστω και για λίγες μέρες) και να αναζητήσουν κάτι λιγότερο συμβατικό και σύγχρονο ως προορισμό διακοπών (αν μπορούν να χαρακτηριστούν ως διακοπές). Το γερμανικό Spiegel αφιέρωσε ρεπορτάζ σε αυτήν την τάση των νεοελλήνων, λέγοντας για απεγνωσμένους και απελπισμένους άντρες της κρίσης, που αποκλείουν για λίγες μέρες τον υλικό κόσμο και τους πειρασμούς του, και αναζητούν "ότι πιο κοντινό στον παράδεισο" όπως χαρακτηριστικά αναφέρει. Με μία δόση ζήλιας στο βλέμμα αναφέρεται στο σπαρτιάτικό τρόπο ζωής, που έχει αναχθεί σε κοσμοθεωρία ανάμεσα στους μοναχούς, αλλά και στην διάθεση αυτομόλησης που διακρίνει τους επίδοξους επισκέπτες.
Προσωπικά δεν έχω επισκεφτεί το Άγιο Όρος ακόμη. Σίγουρα κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό. Τα σκάνδαλα που κοσμούσαν τα κεντρικά δελτία ειδήσεων λίγα χρόνια πριν (Βατοπαίδι κτλ.) είχαν πλήξει προς στιγμήν το κύρος (όχι σε διεθνές επίπεδο, αλλά μόνο εντός των συνόρων μας) του Όρους ανάμεσα στους Έλληνες, αποχαρακτηρίζοντας το, προσωρινά, από μέρος κατάνυξης και προσευχής και δίνοντας του μία πιο γκανγκστερική "ομορφιά". Παρολαυτά, τα πάθη των ανθρώπων και τα συμφέροντα κυβερνήσεων και των ΜΜΕ, αν και φάνηκαν αρχικά να επιβάλλονται και να κερδίζουν τη μάχη με το Όρος, εν τέλει φαίνεται να το ωφέλησαν, αφού κατάφεραν να συσπειρώσουν τους υποστηρικτές του. Το Όρος για εμένα (και ως χριστιανό και ως Έλληνα) δε μπορεί τόσο εύκολα να σβηστεί από τη σκέψη και ίσως και το πνεύμα του Ελληνισμού, και τα τηλεσκάνδαλα μοιάζουν πολύ λίγα και αδύναμα, για να το πτοήσουν σε τελικό στάδιο. Εκείνο δε, μοιάζει να ψηλώνει όλο και περισσότερο, αναδυόμενο από τα νερά του Αιγαίου.
Δυσπρόσιτο, αναχρονιστικό, αρνούμενο να συμβιβαστεί με τις ανάγκες των καιρών παραμένει πεισματικά προσκολλημένο σε ιδέες και αντιλήψεις που όλο και απομακρύνονται από την ατζέντα του σύγχρονου Έλληνα. Κι όσο κι αν κάποια από τα στοιχεία που το συνθέτουν, μοιάζουν να έχουν υποταχθεί στα "πάθη" των καιρών, τα υπόλοιπα στοιχεία, υπομένουν στωικά τα ραπίσματα και τις νεοελληνικές νοοτροπίες, προσηλωμένοι σε όλα εκείνα τα ένστικτα, που τους οδήγησαν στο να απαρνηθούν τις ευκολίες αλλά και τα "πρέπει" του κοσμικού τρόπου ζωής. Άλλο οργανωμένοι σε μοναστικές ομάδες, με ιεραρχία αλλά και κανόνες, και άλλοι πλήρως απομονωμένοι, σαν μία εξευγενισμένη σύγχρονη μορφή στυλίτη, κοιτούν το μέλλον μέσα από τα μάτια του Θεού, αρνούμενοι να επηρεαστούν από τις μανίες των καιρών, από τις κρίσεις και τις έριδες, αλλά και από τα τέρατα που κρύβουμε στο ντουλάπι μας και που επιμελώς τα τρέφονται από τηλεοράσεις και κέντρα διακυβέρνησης.
Το άρθρο αυτό το αφιερώνω στους ανθρώπους που μπορεί αυτή τη στιγμή, που εγώ αράζω στην Αθήνα με το λαπτοπ παραμάσχαλα, να προσεύχονται για τη ψυχή μου, με τον τρόπο που έμαθαν και ενστερνίστηκαν. Αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν, που δεν τους έχω γνωρίσει ποτέ, τους εκτιμώ και τους σέβομαι, και όσο κι αν η σύγχρονη Θρησκεία, κατρακυλώντας, προσπαθεί να τους τραβήξει μαζί της στο γκρεμό, εγώ νοερά θα απλώνω το χέρι μου να κρατηθούν, πεπεισμένος ότι δεν τους αξίζει τέτοια συμπεριφορά.
Το Άγιο Όρος, με την ασκητική ζωή που αυτό επιβάλλει στους κατοίκους του, και το πέπλο κατάνυξης αλλά και μιας μυστηριώδους ιερότητας, που άλλες φορές σε γοητεύει και άλλες φορές σε τρομάζει. Με μοναχούς, που μοιάζουν από μακριά με μαύρα στίγματα πάνω στο άγριο τοπίο, που δαμάζουν την αγριότητα του τοπίου, σε έναν ατέρμονο χορό Πίστης και επιβίωσης (που ίσως αυτά τα δύο δεν έχουν συνδεθεί περισσότερο ιστορικά σε πολλά μέρη του κόσμου), να περιμένουν καρτερικά και φιλόξενα νέους επισκέπτες, πρόθυμοι να τους υποδεχτούν και ίσως να τους μεταλαμπαδεύσουν και λίγη από τη σοφία του Θεού, που όσο και αν τη βλέπουμε πάνω τους έκδηλη να καθαγιάζει τις καθημερινές και τις πολύ απλότερες στιγμές τους, τόσο λυπούμαστε που χάνεται όλο και περισσότερο από εμάς του "κοσμικούς".
Το Όρος λοιπόν, τον τελευταίο καιρό, λόγω της κρίσης (και όχι μόνο) δείχνει πολύ δημοφιλές ως εναλλακτικός προορισμός για ορθόδοξους άντρες, που επιλέγουν να δώσουν μία μούντζα στις σύγχρονες πόλεις και το σύγχρονο τρόπο ζωής (έστω και για λίγες μέρες) και να αναζητήσουν κάτι λιγότερο συμβατικό και σύγχρονο ως προορισμό διακοπών (αν μπορούν να χαρακτηριστούν ως διακοπές). Το γερμανικό Spiegel αφιέρωσε ρεπορτάζ σε αυτήν την τάση των νεοελλήνων, λέγοντας για απεγνωσμένους και απελπισμένους άντρες της κρίσης, που αποκλείουν για λίγες μέρες τον υλικό κόσμο και τους πειρασμούς του, και αναζητούν "ότι πιο κοντινό στον παράδεισο" όπως χαρακτηριστικά αναφέρει. Με μία δόση ζήλιας στο βλέμμα αναφέρεται στο σπαρτιάτικό τρόπο ζωής, που έχει αναχθεί σε κοσμοθεωρία ανάμεσα στους μοναχούς, αλλά και στην διάθεση αυτομόλησης που διακρίνει τους επίδοξους επισκέπτες.
Προσωπικά δεν έχω επισκεφτεί το Άγιο Όρος ακόμη. Σίγουρα κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό. Τα σκάνδαλα που κοσμούσαν τα κεντρικά δελτία ειδήσεων λίγα χρόνια πριν (Βατοπαίδι κτλ.) είχαν πλήξει προς στιγμήν το κύρος (όχι σε διεθνές επίπεδο, αλλά μόνο εντός των συνόρων μας) του Όρους ανάμεσα στους Έλληνες, αποχαρακτηρίζοντας το, προσωρινά, από μέρος κατάνυξης και προσευχής και δίνοντας του μία πιο γκανγκστερική "ομορφιά". Παρολαυτά, τα πάθη των ανθρώπων και τα συμφέροντα κυβερνήσεων και των ΜΜΕ, αν και φάνηκαν αρχικά να επιβάλλονται και να κερδίζουν τη μάχη με το Όρος, εν τέλει φαίνεται να το ωφέλησαν, αφού κατάφεραν να συσπειρώσουν τους υποστηρικτές του. Το Όρος για εμένα (και ως χριστιανό και ως Έλληνα) δε μπορεί τόσο εύκολα να σβηστεί από τη σκέψη και ίσως και το πνεύμα του Ελληνισμού, και τα τηλεσκάνδαλα μοιάζουν πολύ λίγα και αδύναμα, για να το πτοήσουν σε τελικό στάδιο. Εκείνο δε, μοιάζει να ψηλώνει όλο και περισσότερο, αναδυόμενο από τα νερά του Αιγαίου.
Δυσπρόσιτο, αναχρονιστικό, αρνούμενο να συμβιβαστεί με τις ανάγκες των καιρών παραμένει πεισματικά προσκολλημένο σε ιδέες και αντιλήψεις που όλο και απομακρύνονται από την ατζέντα του σύγχρονου Έλληνα. Κι όσο κι αν κάποια από τα στοιχεία που το συνθέτουν, μοιάζουν να έχουν υποταχθεί στα "πάθη" των καιρών, τα υπόλοιπα στοιχεία, υπομένουν στωικά τα ραπίσματα και τις νεοελληνικές νοοτροπίες, προσηλωμένοι σε όλα εκείνα τα ένστικτα, που τους οδήγησαν στο να απαρνηθούν τις ευκολίες αλλά και τα "πρέπει" του κοσμικού τρόπου ζωής. Άλλο οργανωμένοι σε μοναστικές ομάδες, με ιεραρχία αλλά και κανόνες, και άλλοι πλήρως απομονωμένοι, σαν μία εξευγενισμένη σύγχρονη μορφή στυλίτη, κοιτούν το μέλλον μέσα από τα μάτια του Θεού, αρνούμενοι να επηρεαστούν από τις μανίες των καιρών, από τις κρίσεις και τις έριδες, αλλά και από τα τέρατα που κρύβουμε στο ντουλάπι μας και που επιμελώς τα τρέφονται από τηλεοράσεις και κέντρα διακυβέρνησης.
Το άρθρο αυτό το αφιερώνω στους ανθρώπους που μπορεί αυτή τη στιγμή, που εγώ αράζω στην Αθήνα με το λαπτοπ παραμάσχαλα, να προσεύχονται για τη ψυχή μου, με τον τρόπο που έμαθαν και ενστερνίστηκαν. Αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν, που δεν τους έχω γνωρίσει ποτέ, τους εκτιμώ και τους σέβομαι, και όσο κι αν η σύγχρονη Θρησκεία, κατρακυλώντας, προσπαθεί να τους τραβήξει μαζί της στο γκρεμό, εγώ νοερά θα απλώνω το χέρι μου να κρατηθούν, πεπεισμένος ότι δεν τους αξίζει τέτοια συμπεριφορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου